Το «Καρέ Καρέ» ξεκίνησε να δημοσιεύεται ως ένθετο τετρασέλιδο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του Σαββατοκύριακου στις 5 Απριλίου του 2014. Τον Απρίλιο του 2024 συμπλήρωσε 10 χρόνια συνεχούς έντυπης και ηλεκτρονικής κυκλοφορίας με περισσότερα από 518 τεύχη. Αποτελεί σήμερα το μοναδικό ένθετο στον Τύπο με (και για τα) κόμικς ενώ στις σελίδες του έχουν φιλοξενηθεί περισσότερα από 3.000 κόμικς στριπς και περίπου 1.300 κείμενα γύρω από την ιστορία και θεωρία της ένατης τέχνης, βιβλιοπαρουσιάσεις και κριτικές, συνεντεύξεις δημιουργών, ειδήσεις για φεστιβάλ, εκθέσεις και νέες κυκλοφορίες κ.ά. Μόνιμοι συνεργάτες και συνεργάτιδες του Καρέ Καρέ είναι σήμερα οι Πάνος Ζάχαρης (Εννέα – Πέντε), Δημήτρης Καμένος (Ένα αρκούδι μετράει τ’ άστρα), Βαγγέλης Παπαβασιλείου, (Πολιτικώς ανορθόδοξα), Γιάννης Αντωνόπουλος, Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πέτρου (Το Λεξικό της Κρίσης), Αλέξια Οθωναίου (Χ εις τον Ψ) ενώ κατά το παρελθόν έχουν συνεργαστεί με το ένθετο σε σταθερές στήλες οι Τάσος Αναστασίου, Σπύρος Δερβενιώτης, Έκτορας, Γιάννης Καλαϊτζής (βασικός εμπνευστής του ένθετου και πολύτιμος συνεργάτης μέχρι το θάνατό του το 2016), Κωστής Κυριακάκης, Λέανδρος, Τάσος Μαραγκός, Σταύρος Ντίλιος, Τόμεκ, Πέτρος Χριστούλιας και περιστασιακά δεκάδες ακόμα δημιουργοί (Αντώνης Βαβαγιάννης, Γιώργος Γούσης, Χρήστος Δημητρίου, Τάσος Ζαφειριάδης, Πέτρος Ζερβός, Θοδωρής Μπαργιώτας, Παναγιώτης Πανταζής, Αλέκος Παπαδάτος, Θανάσης Πετρόπουλος, Αγγελική Σαλαμαλίκη, Soloup, Χρήστος Σταμπουλής, Γιώργος Τραγάκης κ.ά.) Τα κείμενα του Καρέ Καρέ υπογράφουν οι Γιάννης Αντωνόπουλος, Γιάννης Ιατρού, Γιάννης Κουκουλάς και Περικλής Κουλιφέτης ενώ την επιμέλεια έχουν οι Λουίζα Καραγεωργίου και Γιάννης Κουκουλάς.
Επιμέλεια έκθεσης: Λουίζα Καραγεωργίου, Γιάννης Κουκουλάς
Το 2014 και το 2015, σε μια περίοδο που στο καθημερινό λεξιλόγιο βρίσκονταν το μνημόνιο, οι «θεσμοί», οι δανειστές, η τρόικα, ο Ντάισελμπλουμ κι ο Σόιμπλε ενώ στους δρόμους αλώνιζαν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, στα ολοσέλιδα κόμικς υπό τον γενικό τίτλο «Η Μέρα της Κρίσης», 55 δημιουργοί έδωσαν ο καθένας και η καθεμιά μια διαφορετική διάσταση της πολυεπίπεδης κρίσης, συνθέτοντας ένα μοναδικό χρονικό μιας εποχής που όλοι θα θέλαμε να ξεχαστεί.
Σχέδιο Θανάσης Πέτρου Σενάριο Δημήτρης Βανέλης
Σχέδιο Γιώργος Γούσης Σενάριο Δημοσθένης Παπαμάρκος
του Κώστα Κυριακάκη
του Soloup
του Τάσου Ζαφειριάδη
του Τάσου Αναστασίου
του Πέτρου Ζερβού
Πολυτεχνίτες κι ερημοσπίτες, καταφερτζήδες κι επινοητικοί, οι πολίτες εν καιρώ κρίσης έμαθαν να «φτιάχνουν» και να «τακτοποιούν» πολλά. Ή τουλάχιστον να προσπαθούν. Οι Κωστής Κυριακάκης, Θανάσης Πέτρου, Τόμεκ και Πέτρος Χριστούλιας περιγράφουν τις δικές τους σαρκαστικές και αυτοσαρκαστικές εμπειρίες μιας DIY στάσης ζωής…
του Θανάση Πέτρου
του Κώστα Κυριακάκη
του Κώστα Κυριακάκη
του Πέτρου Χριστούλια
του Πέτρου Χριστούλια
του Θανάση Πέτρου
του Τόμεκ
Από το 2015 μέχρι σήμερα, πολλοί και πολλές δημιουργοί έχουν «προσθέσει» τα δικά τους λήμματα σε ένα οιονεί λεξικό για την Ελλάδα της (παρατεταμένης στα όρια της ατέλειωτης) Κρίσης. Τα τελευταία χρόνια μοιράζονται τη στήλη κυκλικά οι Γιάννης Αντωνόπουλος, Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης και Θανάσης Πέτρου ενώ κατά το παρελθόν έχουν συμβάλλει στο πρωτότυπο αυτό λεξικό οι Τάσος Αναστασίου, Αλέξια Οθωναίου, Σπύρος Δερβενιώτης, Γιώργος Τσαρδανίδης, Βαγγέλης Παπαβασιλείου κ.ά.
του John Antono - Λήμμα - Ανομία (η)
του John Antono - Λήμμα - Κρίσεις (οι)
του John Antono - Λήμμα - Ατομική ευθύνη (η)
του John Antono - Λήμμα - Τετρακόσια χρόνια (τα)
του John Antono - Λήμμα - Δικαιώματα (τα)
του Γαβριήλ Παγώνη - Λήμμα - Πάθηση (η)
του Γαβριήλ Παγώνη - Λήμμα - Σπίτι (το)
του Γαβριήλ Παγώνη - Λήμμα - Λοκντάουν (το)
του Γαβριήλ Παγώνη - Λήμμα - Ντροπή (η)
του Γαβριήλ Παγώνη - Λήμμα - Δέκα
του Θανάση Πέτρου - Λήμμα - Βουτιά (η)
του Θανάση Πέτρου - Λήμμα - Ηρεμία (η)
του Θανάση Πέτρου - Λήμμα - Απογραφή (η)
του Θανάση Πέτρου - Λήμμα - Προγραμματισμός (ο)
του Θανάση Πέτρου - Λήμμα - Ανάπτυξη (η)
του Περικλή Κουλιφέτη - Λήμμα - Ανταλλαγή απόψεων (η)
του Περικλή Κουλιφέτη - Λήμμα - Επενδύσεις (οι)
του Περικλή Κουλιφέτη - Λήμμα - Wahn (γερμανικά - μανία, τρέλα)
του Περικλή Κουλιφέτη - Λήμμα - Μίσος (το)
του Περικλή Κουλιφέτη - Λήμμα - Ηλικία (η)
Δυο υπέροχοι κλοσάρ, ο Μπον και ο Βιβέρ, διασκεδάζουν τις εντυπώσεις και την ανέχειά τους προσποιούμενοι ότι δίπλα στους κάδους των σκουπιδιών και στις σκισμένες σακούλες θα ζήσουν σαν Μπον Βιβέρ. Αποκλεισμένοι από τις κοσμικές συνευρέσεις και παραιτημένοι από το κυνήγι του πλούτου, παρίες και απόκληροι αλλά ποτέ νικημένοι, θα σαρκάσουν το σύστημα που τους άφησε απ’ έξω και θα αυτοσαρκαστούν ανελέητα. Κι ο αγαπημένος μας Γιάννης Καλαϊτζής, ιδρυτικό στέλεχος της «Εφημερίδας των Συντακτών», που τόσο βοήθησε και στήριξε το Καρέ Καρέ και τα κόμικς με κάθε τρόπο πριν φύγει από κοντά μας, θα δώσει μια απολαυστική και ανατρεπτική εκδοχή για τους ανθρώπους του οικονομικού περιθωρίου που διατηρούν κάθε δικαίωμα στο χιούμορ μέσω της πιο αιχμηρής κοινωνικής κριτικής.
Οι Σταύρος Ντίλιος (σενάριο) και Γαβριήλ Παγώνης (σχέδια) φιλοτεχνούν αυτοτελείς σουρεαλιστικές ιστορίες που σε κάνουν να γελάς τρανταχτά αλλά και να κλαις με την κατάντια (μας) των αλλόκοτων χαρακτήρων τους. Ενας τροχονόμος γράφει κλήση σε ένα μισοάδειο (ή μισογεμάτο;) ποτήρι, ένας εργάτης ανοίγει τρύπα στον ουράνιο θόλο κι ένα ετοιμοθάνατο παιδί βρίσκεται σωριασμένο σε ένα καθωσπρέπει αστικό σαλόνι. Κι άλλα πολλά…
Ο Σπύρος Δερβενιώτης παρακολουθεί και περιγράφει με σαρκασμό τις φανερές και τις… σκοτεινές διεργασίες στα γραφεία μιας εφημερίδας, την επιλογή θεμάτων και τίτλων, τη διαπλοκή και τις ποικίλες εξαρτήσεις, τις σχέσεις μεταξύ συναδέλφων και «συναδέλφων», την πραγματικότητα πίσω από τη βιτρίνα του λειτουργήματος του Τύπου ή, καλύτερα, της 4ης εξουσίας.
Μικρές ιστορίες του Τάσου Μαραγκού με ατελείωτη ειρωνεία για την ελληνική πολιτική κατάσταση. Μια σειρά από την οποία δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της προηγούμενης (και της τρέχουσας) δεκαετίας, από τον Αδωνι Γεωργιάδη και τους βασανιστές ΜΑΤατζήδες μέχρι τους νεοναζιστές χρυσαυγίτες και τους σιωπηλούς νοικοκυραίους της διπλανής πόρτας.
Συνεχίζοντας την εμβληματική σειρά του από τη δεκαετία του 2000, ο Λέανδρος καταγράφει με κυνισμό τα τεκταινόμενα στα περιθώρια του πολιτισμού, στο μεγαλύτερο τεκμήριο της ξιπασμένης δυτικής μας ευζωίας, στη Χωματερή. Αρουραίοι φιλόσοφοι, παμφάγοι γλάροι, ομιλούντα κρανία κι ατέλειωτες μύγες απολαμβάνουν τα απομεινάρια της κατανάλωσης και σχολιάζουν τα «κατορθώματα» του ανθρώπου.
Πολλοί λένε ότι το Τέλος του Κόσμου πλησιάζει. Αλλοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, άλλοι ελπίζουν για την έκπληξη κι άλλοι πεσιμιστικά απελπίζονται. Ο Λέανδρος, μετά τη Χωματερή, τους απαντά ότι όλα έχουν τελειώσει, το Τέλος έχει ήδη φτάσει. Το Τελευταίο Τέλος του Κόσμου είναι εδώ κι αφού δεν μπορέσαμε να το αποφύγουμε, τουλάχιστον ας αυτοσαρκαστούμε.
Απέναντι στους επικεφαλής και τους εν γένει εκπροσώπους της πολιτικής, οικονομικής, στρατιωτικής, θρησκευτικής και κάθε άλλης εξουσίας, το χιούμορ αποτελεί την καλύτερη απάντηση. Και όσο πιο σκληρό και απρόβλεπτο, βλάσφημο και ανορθόδοξο είναι αυτό, τόσο πιο άβολα τους κάνει να νιώθουν. Αφοσιωμένος στον στόχο αυτόν, ο Βαγγέλης Παπαβασιλείου επιμένει να κριτικάρει, να σατιρίζει και να σαρκάζει την εξουσία «πολιτικώς ανορθόδοξα».
Με τον υπέροχο, γοητευτικό μινιμαλισμό του σε ευρυγώνια καρέ ο Εκτορας δημιουργεί σινεμασκόπ ονειρικά στιγμιότυπα εναλλακτικών κόσμων που υπόκεινται στους δικούς τους κανόνες. Με έναν ιδιότυπο, χιουμοριστικό και μερικές φορές πικρό, μαγικό ρεαλισμό μετατρέπει το ανοίκειο σε οικείο, το απρόσμενο σε λογικό, το ακατανόητο σε αποδεκτό. Βυθίζοντας τους θεατές και αναγνώστες του σε μικρές οάσεις ομορφιάς και απόδρασης.
Δεν είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο αν η Μαρία Αντουανέτα είπε την περιβόητη φράση για το ψωμί και το παντεσπάνι ή αν πρόκειται για κάποιον αστικό μύθο. Η Μαντάμ Ξυδέα Πομπιντού από την άλλη, άνετα θα μπορούσε να την έχει πει. Και σίγουρα την έχει σκεφτεί επανειλημμένα. Κακιασμένη κι αστοιχείωτη, κλεισμένη αεροστεγώς στο μισανθρωπικό, μεγαλοαστικό κουκούλι του νεοπλουτισμού της, ξερνά αδιακρίτως χολή. Αλλά το τέλος της Μαντάμ Ξυδέα Πομπ… – συγνώμη, της Μαρίας Αντουανέτας, είναι επιβεβαιωμένο…
Εμείς είμαστε ο άγνωστος Χ. Ξαπλωμένοι και ξαπλωμένες στον καναπέ του Ψ. Ο καθένας κι η καθεμιά μας με τα δικά του και δικά της ζητήματα. Κι απέναντί μας ο ακόμα μεγαλύτερος άγνωστος, ο ψυχαναλυτής μας. Οι Χ λένε και λένε και λένε. Ο Ψ ακούει και, πού και πού, αποκρίνεται με ένα αινιγματικό «Χμ…». Η ζωή μας συνεχίζεται με την ελπίδα να βγούμε από το γραφείο του Ψ λίγο καλύτερα απ’ ό,τι μπήκαμε. Και σίγουρα φτωχότεροι κατά 50 ευρώ.
Η κατάκτηση της αιώνιας νεότητας με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα αποτελεί τον διακαή πόθο του ανθρώπου. Ο Φάουστ του Γκέτε πάλεψε γι’ αυτό. Και ο Δημήτρης Καμένος πάλεψε να αναμετρηθεί με τον Γκέτε, τιμώντας τον μεν αλλά «αλλάζοντάς του τα φώτα» σε ένα απολαυστικό «Ιατρικό Σίριαλ» παρωδίας σε δύο μέρη με πρωταγωνιστές έναν υποχόνδριο γεράκο, έναν τετραπέρατο και συμπονετικό διάβολο και τη μοναδική Γάτα της Κολάσεως!
Μια γειτονιά. Μια γνήσια ελληνική γειτονιά μιας γνήσιας ελληνικής μεγαλούπολης. Κι όπως σε κάθε γειτονιά, έτσι και σ’ αυτήν υπάρχει κάθε τύπος νεοέλληνα και νεοελληνίδας. Ολοι οι τύποι συνυπάρχουν. Αλλά όχι αρμονικά. Δίνοντας στον Δημήτρη Καμένο την ευκαιρία να σατιρίσει τη νεοελληνική μας ιδιαιτερότητα την ώρα που ένα αρκούδι μετράει τ’ άστρα.
Ο Κοντορεβυθούλης, η Χιονάτη κι η Κακιά Μάγισσα, η Σταχτοπούτα, ο Παπουτσωμένος Γάτος, τα Τρία Γουρουνάκια, η Κοκκινοσκουφίτσα κι ο Κακός Λύκος έφυγαν από τον κόσμο των παραμυθιών όταν πλέον όλοι και όλες έμαθαν (και λίγο βαρέθηκαν) τις ιστορίες τους. Κι ήρθαν στον κόσμο μας με τη βοήθεια του Πάνου Ζάχαρη για να πρωταγωνιστήσουν σε νέα παραμύθια. Χωρίς διδάγματα και ηθικά μηνύματα. Αλλά πιο επίκαιρα και πιο πολιτικά από ποτέ.
Μετά τις παρωδίες τρόμου των Scary Tales και τον διαχρονικό εργασιακό μεσαίωνα του Working Dead, ο Πάνος Ζάχαρης αγγίζει με πικρό χιούμορ τον απόλυτο τρόμο της καθημερινότητας. Τον τρόμο της εργασίας σε ένα ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον του εφιαλτικού 8ωρου που διαρκεί 24 ώρες, της απόλυσης που διαρκώς επίκειται μέχρι να έρθει, του καταπιεστικού μεγαλοστελέχους, των θανατηφόρων deadlines, των αντισυναδελφικών συναδέλφων, της χαμένης ζωής Εννέα με Πέντε.
Drag to scroll